Bij Enver hebben we veel verschillende hulpvormen, expertises en kennis in huis. Met elkaar werken we dagelijks aan het ondersteunen van kinderen, jongeren en gezinnen. Om een inkijkje in ons werk te geven delen we blogs geschreven door onze hulpverleners. Deze blog is geschreven door een van onze schoolmaatschappelijk werkers.
Een opmerking die vaak ter sprake komt als ik met leerlingen (lees: cliënten) spreek. Als ik ze vervolgens vraag wat er dan allemaal in hun hoofd zit, weten de meesten het niet eens. “Soms denk ik zo veel dat ik niet eens meer weet wat ik denk.” Hierbij helpt het vaak om het op papier te zetten, zowel in woord als in tekening of knutsel. En voor sommige leerlingen helpt het juist om eerst inzichtelijk te maken hoe die onrust voelt in plaats van te bespreken wat de oorzaak is. Het erkennen van het gevoel en dat dat er mag zijn is vaak al een grote stap.
Als er eenmaal een begin is gemaakt met het uiten van hun zorgen, lijkt er soms geen einde meer aan te komen. Van kleine zorgen zoals die ene onvoldoende of dat moeilijke vak, tot aan onrustige thuissituaties en (emotioneel) afwezige ouders. Maar er wordt ook gesproken van motivatie en concentratie, niet weten wat te kiezen voor de toekomst, zoekende zijn in zingeving. Leerlingen spreken zorgen uit over maatschappelijke problemen en oorlog, soms in hun thuisland waar familie nog woont. Hele wezenlijke en uiteenlopende zorgen die zwaar wegen op de schouders van een puber. En als er al zo veel grote dingen zijn die je bezighouden, dan kan die ene onvoldoende precies die laatste druppel zijn die de emmer laat overstromen.
Tijdsgeest
Het is geen makkelijke tijd om op te groeien met de constante druk van social media. Alles moet groter, beter, duurder, mooier. Leerlingen voelen zich niet goed genoeg, vergelijken hun leven met die van perfect lijkende influencers. Anderen verliezen zich in gamen of online gokken. Gemiddeld zo’n 6/7 uur schermtijd per dag op hun telefoon alleen is geen uitzondering maar een realistische regel. Bijna een fulltimebaan zou je kunnen zeggen, naast alle andere verplichtingen die de jongeren hebben.
Verliezen
Daarbij komt nog school, die 24/7 een nieuw cijfer online kan zetten. Leerlingen refreshen zich een ongeluk, ook in het weekend gaat dit door (Visser, 2024). Geen wonder dat het hoofd van de jongeren zo vol zit met onrust.
Met dat zij zich verliezen in al die zaken, verliezen ze soms ook even zichzelf. Vaak weten ze heus wel wat de oplossing is voor hun probleem of wat het beste voor ze is, al voelt het niet altijd als een oplossing. Weten en voelen zijn twee heel verschillende dingen.
Maar wat kunnen wij daarin doen?
Het goede voorbeeld geven! Wijzelf kunnen er ook wat van! Kinderen en jongeren voelen dit ook, ze hebben vaak meer door dan je denkt. Ga opzoek naar dingen om je hoofd mee te kunnen legen. Nieuwe hobby’s of oude hobby’s oppakken, lekker gaan wandelen in het winterse weer, uitwaaien of expres de regen inlopen. Het leven nemen zoals het komt.
Oase
En laat ons als professionals de oase van rust zijn waar leerlingen even kunnen ademen en hun gevoelens en gedachten op een rijtje krijgen. Laat ons ook een plek zijn om soms juist even niet over die zware gebeurtenis of de veelheid van het leven te praten. Laat ons er gewoon zijn, in rust en liefde.
Al is dit vaak makkelijker gezegd dan gedaan als het boodschappenlijstje in je achterhoofd schreeuwt om aandacht of je het vuilnis nog buiten had moeten zetten vanochtend…
J. Visser (2024). Hoe school 24/7 werd. Geraadpleegd op 11-12-2024 via Hoe school 24/7 werd – De Correspondent