April 2021 – Binnen Enver hebben we veel verschillende hulpvormen, expertises en kennis in huis. Met elkaar werken we dagelijks aan het ondersteunen van kinderen, jongeren en gezinnen. Maandelijks delen we blogs, geschreven door hulpverleners, om een inkijkje te geven in ons werk.
In het wijkteam is het een groot onderdeel van je dagelijkse werk om bij gezinnen thuis te komen. Dit is de plek waar cliënten wonen en waar hun vragen liggen. Hoe zo’n huisbezoek in z’n werk gaat, is iedere keer weer verschillend. Elk huis is anders, elk gezin is anders en dit vraagt steeds iets anders van je. Kortgeleden kwam ik in een situatie terecht die zonder juiste communicatie ook heel anders had kunnen lopen…
Vorige week bezocht ik een nieuw gezin dat met de handen in het haar zat. Er moest snel iemand naartoe om met deze ouders mee te denken. Hun driejarige dochter vraagt veel van hun energie en geduld en ze maken zich zorgen om haar, maar ook over zichzelf. De ouders zijn moe en zijn bang dat ze uit hun slof gaan schieten.
Het meisje en haar ouders hebben hiervoor het afgelopen jaar al behoorlijk wat begeleiding gehad, maar dit helpt tot nu toe niet voldoende. Ik heb hun dossier vluchtig doorgelezen, ik ken de situatie op hoofdlijnen en richt me op het gesprek met de ouders. Van tevoren spreek ze kort aan de telefoon om een afspraak te maken. Dezelfde middag ga ik op pad. Ik bel aan en stel me voor aan de deur. De ouders heten me welkom en ook de kleine dame waar het om draait laat zich snel zien. Ze staat stil en rustig te glimlachen naar mij. Moeder zegt dat ze het zo waardeert dat ik meteen kon komen. Ze hangt mijn jas aan de kapstok op en we lopen naar binnen. Daar is de vader van het meisje ook. Hun dochter gaat tijdens ons gesprek in de tuin spelen, zodat we vrijuit kunnen praten. In de tuin is ze altijd ontspannen hebben haar ouders al verteld.
Moeder en ik nemen plaats aan de keukentafel. Terwijl vader wat te drinken voor ons pakt, open ik het gesprek. Ik begin mijn verhaal, vertel wie ik ben en leg uit wat ik voor hen en hun dochter kan betekenen. Dan hoor ik vanuit de keuken de vader van het gezin die boos wordt. Hij begint te schelden en is zichtbaar kwaad. Zelfs zo kwaad dat hij mij vraagt om direct te vertrekken. Als een razende denk ik na; mijn hoofd maakt overuren. Wat heeft deze man getriggerd? Wat heb ik gezegd of gedaan om hem zo kwaad te maken dat ik moet vertrekken? Ik kom er niet op.
Ik zeg tegen deze vader dat ik hoor dat hij wil dat ik vertrek. Ik zeg dat ik zie dat hij boos is. Ik zeg dat ik vertrek, als hij dit echt wil. Ik zeg ook dat ik in verwarring ben. Ouders zijn in een crisis, zoals ze zelf aangeven. Dit bevestigen de hulpverleners die al betrokken zijn bij het gezin. Ik ben snel gekomen om hen te helpen en nu moet ik weg. Ik erken dat ik blijkbaar iets heb gezegd of gedaan wat de boosheid heeft veroorzaakt. Ik ben me daar niet van bewust geweest en wil graag weten wat dit is.
Het kan nu twee kanten op gaan: de vader blijft boos of hij komt in gesprek. Tot mijn opluchting gebeurt het laatste. Hij vertelt waarom hij zo boos is. Het maakt hem kwaad dat ik nog niet het hele dossier grondig heb kunnen lezen. Onvoorbereid langskomen! Dan kan ik net zo goed weggaan! Gelukkig hebben we wel een opening voor een gesprek en ik check bij vader of het goed is dat ik blijf. En of het goed is dat ik uitleg wat de reden is achter mijn onvoorbereide bezoek. Het mag.
Twee uur later loop ik de deur uit. We zijn dichter tot elkaar gekomen en ik heb ouders aan kunnen horen. Er kwam tijdens het gesprek zelfs zoveel naar boven dat we nog lang niet zijn uitgesproken. We maken een nieuwe afspraak om verder te gaan waar ze zijn gebleven.
Wanneer ik weer op kantoor binnenstap, vertel ik wat ik heb meegemaakt. Wat een dun lijntje je soms hebt. En hoe het toch goed uitpakt wanneer je rustig bent en in gesprek blijft met iemand. Hoe helpend het is om iemand te erkennen in zijn gevoel en hoe het helpt om iemand serieus te nemen. Opnieuw dringt het tot me door: wat een avonturen maken we toch mee met dit werk! En hoe prettig is het om dit met collega’s te kunnen delen…
NB De collega die deze blog heeft geschreven, werkt in een wijkteam in het werkgebied van Enver.